«Ποιος βγάζει από το ψάρι τα σπάραχνα,/ Και φιλάνθρωπα το ξαναρίχνει στο νερό;» Δήμητρα Χριστοδούλου

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Μερικές εντυπώσεις των μαθητών μας από το ποίημα «Για ένα παιδί που κοιμάται»

Νύχτα. Η κίνηση αραιή στη λεωφόρο. 
Μες στο κλειστό, το φωτισμένο εργοστάσιο, 
Οι μηχανές, αποσταμένες μα άγρυπνες, 
Επιβλέπουν σαν άκακοι γίγαντες 
Τον ύπνο του μικρού. 
Στριμωγμένος 
Κοντά στη σκάρα του ατμού, 
Με του αδερφού του το παλτό σκεπασμένος 
Ξεκουράζεται. 
Όλη τη μέρα δουλεύει στα φανάρια 
Σκουπίζει τζάμια βιαστικά με το κόκκινο. 
Εισπράττει κέρματα ή την εύλογη αγανάκτηση. 
Περιμένει το επόμενο φανάρι. 
Τίμια κερδίζει έτσι το ψωμί 
Και το μερίδιο του νυχτοφύλακα, 
Που τον αφήνει να κοιμάται εκεί μέσα. 

Τα χιονισμένα βουνά της πατρίδας του, 
Τα χέρια της μάνας του που τύλιγαν γύρω του 
Γυναίκειο μαντίλι για το κρύο, 
Το δάσκαλο που πληρωνότανε με γάλα 
Μόλις θυμάται. 
Θυμάται κάτι ελληνικά από το στόμα του, 
Που τώρα εδώ ακούγονται αλλιώτικα. 
Όχι σαν βότσαλα γυαλιστερά μεγάλης θάλασσας, 
Όχι σαν ποδοβολητό του αλόγου 
Ενός ανίκητου στρατηλάτη, 
Αλλά να, σαν τα κέρματα στην τσέπη, 

Σαν το φτύσιμο στο βλέμμα του πελάτη. 
Καμιά φορά πιο εγκάρδια 
Σαν τούτο δω το βουητό της σκάρας, 
Που όλο ανεβάζει το θερμό ατμό.



«Είναι ένα όμορφο ποίημα.Περιέχει πολλά εκφραστικά μέσα και γενικά μας προκαλεί συγκίνηση. Το συγκεκριμένο ποίημα μας έκανε να αγαπήσουμε περισσότερο την ποίηση, αφού εκφράζει τον αληθινό κόσμο και τα προβλήματα που υπάρχουν σ’ αυτόν. Μας προβληματίζει και μας παρακινεί να πάρουμε θέση ώστε να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα στα οποία αναφέρεται. Κάνει τη φαντασία μας να δουλέψει και να φανταστούμε τη σκληρή πραγματικότητα» .



«Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το ποίημα της κυρίας Χριστοδούλου είναι κάτι το ιδιαίτερο, το διαφορετικό, διότι μας βοήθησε να ευαισθητοποιηθούμε  κοινωνικά.  Περνάει ένα μήνυμα για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ξένη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον κι ελπίζοντας για το αύριο.
Είναι αρκετά ρεαλιστικό, με έντονες εικόνες από τη σκληρή ζωή ενός παιδιού-μετανάστη που είναι αβοήθητο στον κόσμο » .



«Είναι ένα πρωτότυπο ποίημα που δεν υπάρχει όμοιό του. Οι εντυπώσεις που αφήνει είναι πολύ συγκινητικές. Ο ήρωας είναι ένα παιδί της ηλικίας μας κι ενώ εμείς ανυπομονούμε να τελειώσουν τα σχολεία, εκείνος είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του. Μέσα από το ποίημα κατάλαβα πως η κυρία Χριστοδούλου είναι μια ευαίσθητη γυναίκα με έντονο το αίσθημα της λύπης για τα μικρά παιδιά που αντί να διδάσκονται γράμματα, δουλεύουν για το φαγητό τους».



«Το ποίημα αυτό ακούμπησε τις καρδιές μας. Με αυτό το ποίημα η κυρία Χριστοδούλου μας έκανε να αγαπήσουμε την ποίηση. Έχουμε διαβάσει κι άλλα ποιήματά της που αγαπήσαμε εξίσου...»


«Κατά τη γνώμη μου αυτό το ποίημα θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για άλλα ποιήματα και να μπει στο αντίστοιχο σχολικό βιβλίο λογοτεχνίας άλλων χωρών, έτσι ώστε να διαβαστεί από πολύ περισσότερα παιδιά παγκοσμίως».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου